Luwr, jako największe i najpopularniejsze muzeum w Paryżu oraz całej Francji, oferuje odwiedzającym ogromną ilość arcydzieł sztuki. Od stałych ekspozycji po specjalne wystawy, muzeum to gromadzi doskonałe eksponaty z zakresu malarstwa, rzeźby, starożytnych skarbów egipskich czy sztuki islamskiej.
Mona Lisa — Leonardo da Vinci
Nie ma innej galerii na świecie posiadającej tak renomowany eksponat jak Mona Lisa, autorstwa włoskiego mistrza Leonarda da Vinci. Uśmiech kobiety z obrazu, zwanego również La Joconde, skrywa wiele tajemnic, w tym tajemnicze powiązania z Ameryką. Mimo iż zarówno temat obrazu, jak i jego twórca są włoskiego pochodzenia, a obraz powstał, zanim Europa odkryła Amerykę, pytanie brzmi: skąd amerykańskie powiązania Mony Lisy?
W bibliotece uniwersyteckiej w Heidelbergu znajduje się księga autorstwa rzymskiego filozofa Cycerona. Na marginesie księgi, obok opisu dotyczącego zdolności malarskich antycznego greckiego artysty Apellesa z Kos, znajduje się notatka mówiąca, że talent da Vinci dorównuje talentowi greckiego mistrza. W notatce tej jest informacja, że Leonardo malował La Giocondo. To właśnie ten fragment, odkryty w 2005 roku, dostarcza nam niepodważalnych dowodów, że Mona Lisa jest dziełem Leonarda da Vinci.
Ten renesansowy majstersztyk jest konieczny do zobaczenia podczas wizyty w Luwrze. Obraz został zakupiony przez króla Francji, Franciszka I, po śmierci da Vinci — król był mecenasem artysty. Obraz ten posłużył jako inspiracja dla wielu artystów, którzy pojawili się po da Vinci. Technika, uśmiech, wygląd, tło — wszystko to od wieków intryguje widzów.
Koronacja Napoleona – Jacques-Louis David
Dzieło o tytule „Koronacja Napoleona” autorstwa Jacques-Louis Davida, znakomitego neoklasycznego malarza z Francji, powstało w latach 1805-1807. Przedstawia ono cesarza Francji, Napoleona I, w momentach koronacji w katedrze Notre-Dame de Paris. Na płótnie możemy zaobserwować, jak Napoleon koronuje Cesarzową Józefinę, sam będąc świeżo koronowanym przez papieża Piusa VII.
Obraz o imponujących rozmiarach — ponad sześć metrów wysokości i prawie dziesięć metrów szerokości — niewątpliwie oddaje monumentalność wydarzenia.
Innym ciekawym faktem jest czas, jakiego wymagało stworzenie tego dzieła. Napoleon zlecił obraz we wrześniu 1804 roku, jednak pan David rozpoczął szkicowanie dopiero po ponad roku. Przez ponad dwa lata, on i jego student, Georges Rouget, pracowali nad dziełem, które po raz pierwszy zostało zaprezentowane na Salonie Wiosennym w Paryżu.
Kolejne wystawienie miało miejsce w 1810 roku na Salonie, gdzie obraz rywalizował o dziesięcioletnią nagrodę. Następnie przez dziewięć lat był przechowywany przez Davida, zanim trafił do Królewskiego Muzeum Francuskiego.
Przez 27 lat nie był jednak eksponowany. W końcu, w 1889 roku, „Koronacja Napoleona” została ulokowana w swoim obecnym miejscu, w Luwrze.
Tratwa Meduzy — Theodore Géricault
Obraz Tratwy Meduzy, autorstwa Géricaulta, jest jednym z najbardziej poruszających dzieł w Luwrze. Przedstawia on dramatyczne wydarzenie – katastrofę francuskiego statku kolonialnego, który zatonął w pobliżu Mauretanii w 1816 roku. Spośród 147 osób na pokładzie, tylko 10 przeżyło. Géricault doskonale uchwycił desperację rozbitków w obliczu głodu, odwodnienia, szaleństwa i kanibalizmu.
Mimo fascynacji końmi, które nie pojawiają się na tym obrazie, to właśnie ten temat wybrał do narysowania. Artysta podzielał także fascynację da Vinci ludzkim ciałem, co skłoniło go do obserwacji zwłok w kostnicach, by doskonale oddać odcień martwej skóry. Zdarzało mu się nawet przynosić do domu amputowane kończyny, by obserwować ich rozkład. Mimo kontrowersji te działania przyczyniły się do stworzenia serii obrazów Les Monomanes, znanej również jako Portrety Szaleńców. Mimo że ta seria jest równie ceniona, największym dziełem Géricaulta pozostaje Tratwa Meduzy. Luwr nabył to dzieło w 1824 roku, krótko po tym, jak artysta zmarł.
Sprawdź również inne: Co zobaczyć w Paryżu?
Wolność wiodąca lud na barykady- Eugène Delacroix
Obraz z 1830 roku zobrazowuje domowe starcia i rewolucję we Francji (rewolucja lipcowa), z mieszkańcami ubranymi w zbroje, idącymi za kobietą reprezentującą wolność. Ciała rozsypane na ziemi są symbolicznym odzwierciedleniem brutalności walki i znaczenia powstania.
Kiedy Eugène Delacroix podjął się stworzenia tego majstersztyku, był już znanym artystą i pionierem francuskiego romantyzmu, który przeciwstawiał się perfekcji i formalizmowi neoklasycyzmu.
W momencie, gdy Era Oświecenia zaczęła ewoluować w stronę nowych idei i stylów malarskich, Delacroix energicznie zgłębiał technikę swobodnego malowania na płótnie; unikał akademickiego podejścia do sztuki, które było powszechnie akceptowane wśród jego współczesnych.
Był bliskim przyjacielem Théodore’a Géricaulta, ale w przeciwieństwie do niego, Delacroix szukał inspiracji nie w mrocznym, lecz w egzotycznym.
Jego dorobek artystyczny obejmuje wiele kompozycji z aktami, scenami z mitologii, oraz postaciami z literatury takimi jak Desdemona i Hamlet. W jego kolekcji znajdują się również tygrysy i jaguary, Arabska Fantazja i Kobiety Algierskie.
Mimo licznych podróży – do obu Ameryk, aby namalować i stworzyć kolejne sceny, oraz do Grecji, aby wiernie odwzorować ruiny, jego serce zawsze należało do Francji.
Tworząc Wolność, napisał do brata: „Jeżeli nie walczyłem za swój kraj, to przynajmniej namaluję dla niego”. Dopiero w 1874 roku obraz został przeniesiony do Luwru, gdzie stał się jednym z najchętniej oglądanych eksponatów. Często jest postrzegany jako symbol francuskiej rewolucji i demokracji.
