Luwr, jako największe i najpopularniejsze muzeum w Paryżu oraz całej Francji, oferuje odwiedzającym ogromną ilość arcydzieł sztuki. Od stałych ekspozycji po specjalne wystawy, muzeum to gromadzi doskonałe eksponaty z zakresu malarstwa, rzeźby, starożytnych skarbów egipskich czy sztuki islamskiej.
Mona Lisa — Leonardo da Vinci
Nie ma innej galerii na świecie posiadającej tak renomowany eksponat jak Mona Lisa, autorstwa włoskiego mistrza Leonarda da Vinci. Uśmiech kobiety z obrazu, zwanego również La Joconde, skrywa wiele tajemnic, w tym tajemnicze powiązania z Ameryką. Mimo iż zarówno temat obrazu, jak i jego twórca są włoskiego pochodzenia, a obraz powstał, zanim Europa odkryła Amerykę, pytanie brzmi: skąd amerykańskie powiązania Mony Lisy?
W bibliotece uniwersyteckiej w Heidelbergu znajduje się księga autorstwa rzymskiego filozofa Cycerona. Na marginesie księgi, obok opisu dotyczącego zdolności malarskich antycznego greckiego artysty Apellesa z Kos, znajduje się notatka mówiąca, że talent da Vinci dorównuje talentowi greckiego mistrza. W notatce tej jest informacja, że Leonardo malował La Giocondo. To właśnie ten fragment, odkryty w 2005 roku, dostarcza nam niepodważalnych dowodów, że Mona Lisa jest dziełem Leonarda da Vinci.
Ten renesansowy majstersztyk jest konieczny do zobaczenia podczas wizyty w Luwrze. Obraz został zakupiony przez króla Francji, Franciszka I, po śmierci da Vinci — król był mecenasem artysty. Obraz ten posłużył jako inspiracja dla wielu artystów, którzy pojawili się po da Vinci. Technika, uśmiech, wygląd, tło — wszystko to od wieków intryguje widzów.
Koronacja Napoleona – Jacques-Louis David
Obraz zatytułowany „Koronacja Napoleona”, namalowany przez wybitnego francuskiego artystę neoklasycznego Jacques-Louis Davida, powstał w latach 1805-1807. Ukazuje on cesarza Francji, Napoleona I, podczas ceremonii koronacji w katedrze Notre-Dame de Paris. Na płótnie widzimy scenę, w której Napoleon koronuje Cesarzową Józefinę, będąc jednocześnie ukoronowanym przez papieża Piusa VII.
Obraz o imponujących rozmiarach — ponad sześć metrów wysokości i prawie dziesięć metrów szerokości — niewątpliwie oddaje monumentalność wydarzenia.
Innym ciekawym faktem jest czas, jakiego wymagało stworzenie tego dzieła. Napoleon zlecił obraz we wrześniu 1804 roku, jednak pan David rozpoczął szkicowanie dopiero po ponad roku. Przez ponad dwa lata, on i jego student, Georges Rouget, pracowali nad dziełem, które po raz pierwszy zostało zaprezentowane na Salonie Wiosennym w Paryżu.
Kolejne wystawienie miało miejsce w 1810 roku na Salonie, gdzie obraz rywalizował o dziesięcioletnią nagrodę. Następnie przez dziewięć lat był przechowywany przez Davida, zanim trafił do Królewskiego Muzeum Francuskiego.
Przez 27 lat obraz pozostawał nieeksponowany. Dopiero w 1889 roku „Koronacja Napoleona” została umieszczona na stałe w swoim aktualnym miejscu, czyli w Luwrze.
Tratwa Meduzy — Theodore Géricault
Obraz Tratwy Meduzy, autorstwa Géricaulta, jest jednym z najbardziej poruszających dzieł w Luwrze. Przedstawia on dramatyczne wydarzenie – katastrofę francuskiego statku kolonialnego, który zatonął w pobliżu Mauretanii w 1816 roku. Spośród 147 osób na pokładzie, tylko 10 przeżyło. Géricault doskonale uchwycił desperację rozbitków w obliczu głodu, odwodnienia, szaleństwa i kanibalizmu.
Mimo fascynacji końmi, które nie pojawiają się na tym obrazie, to właśnie ten temat wybrał do narysowania. Artysta podzielał także fascynację da Vinci ludzkim ciałem, co skłoniło go do obserwacji zwłok w kostnicach, by doskonale oddać odcień martwej skóry. Zdarzało mu się nawet przynosić do domu amputowane kończyny, by obserwować ich rozkład. Mimo kontrowersji te działania przyczyniły się do stworzenia serii obrazów Les Monomanes, znanej również jako Portrety Szaleńców. Mimo że ta seria jest równie ceniona, największym dziełem Géricaulta pozostaje Tratwa Meduzy. Luwr nabył to dzieło w 1824 roku, krótko po tym, jak artysta zmarł.
Sprawdź również inne: Co zobaczyć w Paryżu?
Wolność wiodąca lud na barykady- Eugène Delacroix
Obraz z 1830 roku zobrazowuje domowe starcia i rewolucję we Francji (rewolucja lipcowa), z mieszkańcami ubranymi w zbroje, idącymi za kobietą reprezentującą wolność. Ciała rozsypane na ziemi są symbolicznym odzwierciedleniem brutalności walki i znaczenia powstania.
Kiedy Eugène Delacroix podjął wyzwanie stworzenia tego arcydzieła, już cieszył się renomą jako artysta i prekursor francuskiego romantyzmu, który odrzucał doskonałość i formalizm neoklasycyzmu.
W chwili, kiedy Epoka Oświecenia zaczęła przekształcać się ku nowym koncepcjom i technikom malarskim, Delacroix intensywnie eksplorował metodę swobodnego malarstwa na płótnie; unikał akademickiego podejścia do sztuki, które było powszechnie uznane wśród jego rówieśników.
Był bliskim przyjacielem Théodore’a Géricaulta, ale w przeciwieństwie do niego, Delacroix szukał inspiracji nie w mrocznym, lecz w egzotycznym.
Jego dorobek artystyczny obejmuje wiele kompozycji z aktami, scenami z mitologii, oraz postaciami z literatury takimi jak Desdemona i Hamlet. W jego kolekcji znajdują się również tygrysy i jaguary, Arabska Fantazja i Kobiety Algierskie.
Pomimo licznych wypraw – zarówno do obu Ameryk, gdzie tworzył kolejne sceny i obrazy, jak i do Grecji, aby dokładnie oddać wygląd starożytnych ruin – jego serce na zawsze pozostało przy Francji.
Podczas pracy nad obrazem Wolność, napisał do brata: „Jeśli nie mogłem walczyć za ojczyznę, przynajmniej namaluję ją dla niej”. Dopiero w 1874 roku dzieło zostało umieszczone w Luwrze, gdzie szybko zyskało status jednego z najbardziej popularnych eksponatów. Często bywa utożsamiane z symbolem francuskiej rewolucji oraz idei demokracji.
